Soms lukt het om deze vragen te stellen en dan hoor je iets over het hoe en waarom. De een heeft geen ouders. De ander komt uit een dorp ver weg. Wie nog wel ouders zegt te hebben, noemt soms de reden om niet bij ouders thuis te wonen: ze leven niet meer, ze zijn vaak dronken, er is geweld, ze hebben geen eten, ze… Ieder kind heeft een eigen tragische achtergrond. Het is ook voor de Ugandese overheid een grote uitdaging om dit probleem aan te pakken. Want wie zich realiseert, dat elk kind een specifieke hulpvraag heeft, begrijpt ook dat de oplossing niet eenduidig en makkelijk is.

Er zijn allereerst mensen nodig, die contact met de kinderen maken om erachter te komen waar ze vandaan komen en wat er allemaal is gebeurd. Is er nog familie waar ze terecht kunnen? Zo niet, dan moet er natuurlijk een dak boven hun hoofd komen, en eten, drinken en een bed. Maar bovenal gespecialiseerde hulp om de traumatische ervaringen te verwerken, het proces in goede banen te leiden en de kinderen weer op een spoor te zetten zodat ze weer naar school kunnen gaan. De overheid wil graag samen met Imena Foundation zoeken naar de weg om voor deze kinderen het verschil te maken, zodat als het nacht is in Mbale, er nergens meer kinderen rondzwerven en slapen op straat.